Srpska plemićka porodica Stratimirović iz Kulpina dala je dve znamenite ličnosti 18. i 19. veka. Prvi od njih, Stefan Stratimirović (Kulpin, 27. decembar 1757 — Sremski Karlovci, 23. septembar 1836), bio je mitropolit karlovački od 1790. do 1836. godine. Među nama, ljubiteljima starih knjiga, najpoznatiji je kao izdavač prve srpske kompletne štampane Biblije. Biblija u pet tomova štampana je u Budimu 1804. godine, i izdata pod pokroviteljstvom mitropolita Stefana, a prema moskovskom izdanju iz 1778. godine. Petotomna Biblija ili Slavjanskaja Biblija čiji je izdavač mitropolit Stefan Stratimirović, izašla je iste godine kada je u Srbiji pod Karađorđem podignut Prvi srpski ustanak. Iste te 1804. u Engleskoj se osniva Britansko i inostrano biblijsko društvo. Druga znamenita ličnost od Stratimirovića iz Kulpina je general Đorđe Stratimirović, vođa Srba u revoluciji 1848. godine. General Đorđe je 1894. godine po sećanjima napisao svoje memoare koje je 1913. godine objavio njegov sin Đorđe Đ. Stratimirović.
Đorđe Stratimirović
Šta o Uspomenama svog oca kaže sin Đorđe Đ. Stratimirović: Srpskim jezikom napisane Uspomene moga oca obuhvataju period od godine 1848. do 1872. Otac ih je diktirao mojoj sestri Ljubici. Tokom zime 1903-1904. godine napisao je otac svoje Uspomene i na nemačkom jeziku, posvećujući ih, povodom pedesetogodišnjice braka, svojoj ženi, a našoj materi Albini. Te nemačke Uspomene (Wien 1911) koje je pisao otac u osamdesetdrugoj godini svoga života, sadržavaju i mladost njegovu i neke važnije doživljaje posle 1872. godine, te čine dragocenu dopunu srpski pisanih Uspomena. I srpske i nemačke Uspomene pisane su po sećanju. Otac je imao arhivu o događajima koju je 1874. poverio profesoru Gavrilu Vitkoviću u Beogradu na književnu upotrebu. Vitković arhivu nikada nije vratio, mada je otac to više puta tražio, pa čak ga i tužio bio.
Život
U predgovoru Uspomena sin Đorđe donosi nam dosta zanimljivih detalja iz života svog oca. Đorđe pl. Stratimirović Kulpinski rodio se 7./19. februara 1822. u Novom Sadu, u kući svoga dede po majci Jovana Petrovića, koja je stajala preko puta od Sv. Uspenske crkve, a izgorela je u buni godine 1849.
Otac mu bijaše Vasilije pl. Stratimirović koji je svršio pravne nauke i bio fiškal Fruškogorskih manastira, a posle je živeo kao spahija u Kulpinu, gde je umro u mlađim godinama, 1834.
Mati mu je bila Julijana, kći pomenutog Jovana Petrovića, građanina i senatora novosadskog, a sinovca episkopa Gedeona Petrovića. I ona je umrla kao mlada, godine 1841.
Kum mu je bio Đorđe Servicki, spahija u Srpskoj Kanjiži u Banatu.
Đorđe Stratimirović imao je mlađeg brata Todora i sestre Sofiju i Katicu. Sofija je umrla kao devojka, godine 1849 u Beču i pogrebena je na tamošnjem groblju Sv. Marka (St. Marx). Katica je bila udata za Mladena Stratimirovića i umrla je u Kulpinu godine 1857. Brat Todor bio je carsko-kraljevski oficir i učestvovao je u našem ratovanju godine 1848-1849, posle je bio sudija. Umro je u Novom Sadu godine 1899.
Đorđe Stratimirović primio je prvu obuku u Kulpinu u očinskoj kući; prvi mu je učitelj bio Rohonyi, luteranski pop kulpinskih Slovaka. Vaspitač mu je posle bio srpski književnik Milovan Vidaković. Zatim je u luteranskoj polugimnaziji u Novom Vrbasu svršio četiri latinske škole (1832-1836). Posle gimnazije dolazi u Titel na kadetski kurs, zvan Matematika, koji beše priprema za Vojnu Akademiju u Beču, koja se tada zvala carsko-kraljevska Inženjerska Akademija. Na akademiji je proveo godine od 1837. do 1841. i nakon nje postaje potporučnik u sedmoj husarskoj pukovniji. Služio je u Lombardiji (Milano, Pavija).
Vrativši se iz Italije naumio je oženiti se sa Majom pl. Zakinom Bajšanskom, koju je još od mladosti poznavao i zavoleo. Ali roditelji ne htedoše mu je dati, radi mladosti njegove. Đorđe je odveo devojku iz Bajše protiv volje njenih roditelja i venčao se sa njom u Kulpinu 1843. godine. Usled ženidbe odrekao se vojne službe i nastanio u očevoj kući u Kulpinu. Živeći u Kulpinu bavio se ekonomijom i uz to izučavao državopravne nauke.
Godine 1848. našao se u Novom Sadu, odakle je meseca aprila sa deputacijom novosadskih građana pošao pred Zemaljski Sabor u Požun. Deputacija je izašla pred sabor i podnela žalbe i želje Srba. Izaslanici su išli i ministrima. Kada su bili kod Lajoša Košuta (mađarski političar i vođa Mađarske revolucije 1848), starija gospoda iz deputacije su okolišala oko srpskih zaheva, dok jedan od najmlađih članova deputacije, Đorđe Stratimirović, ne reče Košutu, da se Srbi nikako neće zadovoljiti ako ne dobiju potpunu autonomiju. Na to je Lajoš Košut ljuto odvratio: To su reči velikoizdajnika, onda samo mač može da rešava! Ove reči je preneo baron Helfert u svom sastavu “Vad Racz” (Oesterreichisches Jahrbuch pro 1907). Srbi napustiže Požun i odoše da se spreme za rat.
Deputacija se vratila kući bez uspeha. Po nalogu mađarske vlade počeo se uvoditi mađarski jezik kao zvanični, pa čak i u pravoslavne crkvene matrikule (matrikula je popisna knjiga, spisak članova jedne parohije). U Novom Sadu nalazilo se središte srpskog pokreta. na čelu su bili Rajić, Kostić, Polit i Stratimirović. Uzrujanost duhova, posle neuspeha deputacije, sve je više rasla i bila je uzrokom prvom revolucinarnom pokretu u Novom Sadu, gde Srbi javno popališe mađarske matrikule pravoslavnih crkava 8./20. aprila 1848.
Mitropolit Josif Rajačić, videvši raspoloženje u svom ovostranom narodu srpskom, sazove crkveni sabor za 1./13. maj 1848. u Sremskim Karlovcima (Majska skupština održala se 1./13. i 3./15. maja 1848.). Stratimirović je bio izabran za poslanika u Kuli, čijem srezu Kulpin pripadaše. Na sazvani crkveni sabor došlo je, osim izabranih poslanika, hiljade ljudi iz svih srpskih krajeva ugarske krune. Ubrzo se sabor pretvorio u svenarodnu političku skupštinu, koja je izabrala vojvodu, proglasila mitropolita za patrijarha, zaključila da se od krajeva gde Srbi žive (Srem, Bačka i Banat) stvori Srpska Vojvodina i uputila zahtev Beču za autonomijom. Ista Majska skupština izabrala je odbor od 48 članova koji će narodnim stvarima upravljati. Taj je odbor, pod imenom Glavni Odbor Naroda Srpskog izabrao Đorđa Stratimirovića za svog predsednika i čoveka koji će voditi ustanak. Kao poručnik u ostavci, Stratimirović postaje „vojni vođa“ pobunjenih Srba u Vojvodini. Radio je na stvaranju srpskih vojnih logora i organizaciji srpske narodne vojske. Tokom mađarsko-srpskog rata odneo je kao vojni komadant mnogo pobeda. Do dolaska vojvode Stevana Šupljikca vodio je sve vojne poslove i bio centralna ličnost srpskog pokreta. Nakon sukoba sa patrijarhom Josifom Rajačićem smenjen je sa položaja vrhovnog vojnog zapovednika.
Posle sloma revolucije 1849. godine stupio je ponovo u austrijsku vojsku i od čina konjičkog potpukovnika došao do čina generlmajora. Penzionisan je 1859. godine a do tada je u nekoliko mahova vršio poverljive diplomatske misije u ime Austrijske krune. Dva puta bio je poslanik u Državnom Ugarskom saboru u Požunu, a nekoliko puta poslanik na srpskim narodnim-crkvenim saborima u Karlovcima. Od godine 1873. stanovao je Stratimirović u Novom Sadu. U srpsko-turskom ratu 1876. godine stavio se na raspolaganje srpskoj vladi, ali je osumnjičen da radi za interese Austrije, pa je morao napustiti Srbiju. Posle 1877. godine povukao se iz javnog života i preselio u Beč, gde je živeo povučeno sve do svoje smrti 15. decembra 1908. godine.