Papakostopulosi su bili beogradska porodica grčkog porekla koja je u starom jezgru glavog grada živela u drugoj polovini XIX i prvoj polovini XX veka. Živeli su u Beogradu malo duže od jednog veka i zatim zauvek nestali. Ovo je priča o njima, ovo je priča o ljudima koji su unapređivali Beograd i svojim radom i postojanjem doprineli da bude ono što je jednom trebao da bude, a što više nije.
Panajot Papakostopulos (1820-1879), Grk iz Velventosa, danas opština Servia-Velventos (Σέρβια-Βελβεντός) u Kožanskom okrugu (severna Grčka) 1835. godine doselio se u Novi Sad gde je radio kao učitelj i davao časove grčkog jezika trgovcima. U Vojvodini je naučio srpski i nemački jezik. Nakon školovanja u Beču 1853. dolazi u Beograd kao svršeni doktor medicine i počinje sa lekarskom praksom. Iste godine dobija mesto profesora jelinskog jezika u (Prvoj) beogradskoj gimnaziji. Panajot je bio omiljen profesor, kako među kolegama, tako i među đacima. Nadimak mu je bio “dobri Papa”. 1874. prestaje sa radom u Gimnaziji i prelazi na dužnost okružnog lekara u beogradskom okrugu gde je radio do smrti. Osim što je bio ugledni beogradski lekar, profesor u beogradskoj gimnaziji i jedan od osnivača Srpskog lekarskog društva, Panajot je danas možda najpoznatiji kao prvi prevodilac Odiseje na srpski jezik. Homerova Odiseja u njegovom prevodu objavljena je u Beogradu, izdanje Čupićeve zadužbine 1881. godine. Svoj književni rad Panajot Papakostopulos počeo je kasnije, u svojim pedesetim godinama života. Uglavnom je prevodio dela sa grčkog na srpski jezik.
Panajot i Eftalija
Panajot je bio oženjen Eftalijom (1838-1906) koja je poživela 68 godina i izrodila petoro dece. Eftalija Papakostopulos nadživela je svog supruga punih 27 godina, Panajot je umro u Beogradu 1879. godine. Živeli su u kući, u Beogradu, ulica Kosmajska broj 38 (danas Maršala Birjuzova). Prvo dvoje dece su im umrli mladi, Perikle (1857-1878) u 21. godini, Efrosina (1861-1867) u šestoj godini života. 1864. rodilo im se još jedno dete, sin Platon. Imali su još Aspaziju i Kleanta. O Aspaziji i Kleantu nema podataka, čak ni na ploči porodične grobnice.
Platon Papakostopulos sin Panajota i Eftalije živeo je sa svojom porodicom u kući, ulica Topličin venac br. 9. Platonova kuća postoji i danas, restaurirana je i nadograđena. Platon je rođen u Beogradu 4. septembra 1864. kao četvrto dete u porodici Papakostopulos.
Na porodičnoj fotografiji u zaglavlju teksta su otac Panajot, majka Eftalija, stariji brat Perikle, dve sestre Efrosina i Aspazija i mali Platon koji nije mogao imati više od 2 godine. Fotografija verovatno datira iz 1865-1866. godine, jer je sestra Efrosina još uvek u životu, dok Kleant verovatno još uvek nije rođen.
Ko je bio Platon Papakostopulos? Ako pretražite njegovo ime naći ćete sledeće podatke: Ugledni beogradski lekar iz ulice Topličin venac br. 9, prvi pedijatar specijalista u Srbiji, osnivač i šef Odeljenja za dečje bolesti u Opštoj državnoj bolnici, učesnik Balkanskih ratova i Prvog svetskog rata. Platon je detinjstvo proveo na Varoš kapiji, živeo je u porodičnoj kući u Kosmajskoj broj 38. Završio je osnovnu školu Kralj Petar I (tada se zvala “Osnovna škola kod Saborne crkve”), a zatim Prvu beogradsku gimnaziju. Već tokom gimnazijskog školovanja silom prilika postao je glava porodice, jedino muško u kući. Stariji brat Perikle umire 1878. godine, a odmah zatim 1879. preminuo je i otac Panajot. Platon ostaje sa majkom, starijom sestrom Aspazijom i mlađim bratom Kleantom. Sa tek napunjenih 15. godina doživeo je tri smrti u porodici. Kao i svaki častan mladić u to vreme, odslužio je vojni rok u Nišu. Iako je prvobitno 1884. godine upisao Pravni fakultet Velike škole u Beogradu, Platon je kasnije studirao medicinu u Gracu i Beču gde je i diplomirao 1892. godine. Sledeće 1893. godine dvadesetdevetogodišnji Platon postavljen je za sreskog lekara u Obrenovcu. Od tada pa do svoje smrti predano i požrtvovano se bavio lekarskim pozivom. 1897. i 1898 godinu provodi u Beču na specijalizaciji pedijatrije. Specijalizaciju je sam platio. Po povratku iz Beča krajem 1898. godine biva postavljen za lekara u tadašnjem srezu vračarskom u Beogradu, a već 1899. prelazi na dužnost šefa novoosnovanog Odeljenja za dečje bolesti u Opštoj državnoj bolnici na Paliluli. Iste godine se ženi i prelaze u kuću u ulici Topličin venac br. 9. Godine 1900. postavljen je za šefa Dečjeg odeljenja u Opštoj državnoj bolnici. Tokom 1903. godine nekoliko puta odlazi u Beč radi nabavke seruma protiv šarlaha. Na Prvom kongresu srpskih lekara i prirodnjaka 5-7. semptembra 1904. održao je referat „Terapija šarlaha Mozerovim serumom” (separat štampan 1905. godine, 11. str., Državna štamparija).
Pored rada u bolnicama obavljao je i privatnu lekarsku praksu u svojoj kući. Pošto je video kako i koliko deca propadaju trudio se svim silama da se podigne dečja bolnica. U početku rada nije imao velikog uspeha zbog državnih materijalnih neprilika. Svojim trudom i zalaganjem uspeo je da izdejstvuje da se sazida jedan paviljon pri bolnici na Vračaru 1907. godine, gde je otvoreno Odeljenje za dečje i zarazne bolesti Opšte državne bolnice. Postavljen je za šefa novootvorenog odeljenja, gde je radio sve do Velikog rata. Iako je bio istaknuti borac protiv šarlaha, iste 1907. godine, dogodila se tragedija u njegovom domu na Topličinom vencu br. 9. Od šarlaha umire Platonov sin prvenac Miloš. Za svoj požrtvovan i uspešan rad dr Papakostopulos je 1910. godine odlikovan Ordenom Svetog Save IV stepena. Bio je jedan od najboljih dečjih lekara.
Bio je učesnik Prvog i Drugog balkanskog rata u činu rezervnog sanitetskog majora. Tokom 1913. godine nalazio se u Solunu gde mu je zadatak bio da prihvati ranjenike i bolesnike Moravske divizije, koje je trebalo iz Albanije, preko Grčke da transportuje u Srbiju. O boravku u Solunu svedoči školska “Pisanka” njegove ćerke Ljubice, učenice trećeg razreda (verovatno kao i otac) osnovne škole Kralj Petar I. Desetogodišnja Ljubica je ispod svog školskog sastava navela: Solun 1. maj 1913, na drugom mestu Solun 20. maj 1913, a zatim Beograd 6. juni 1913. godine. Po ovome se da zaključiti da je porodica ili deo porodice bio uz Platona tokom ratnih dešavanja. Nakon završetka Balkanskih ratova vraća se u Beograd, međutim ponovo je mobilisan u julu 1914. godine na početku Prvog svetskog rata. U julu 1914. Platon se poslednji put oprostio od svoje porodice i doma na Topličinom vencu br. 9.
Po mobilizaciji postavljen je za komandira I poljske bolnice Drinske divizije. U zimu 1914/1915. godine u ratom zahvaćenoj Srbiji izbila je velika epidemija tifusa pegavca. Procenjuje se da je od 500 hiljada obolelih od pegavog tifusa umrlo više od 150 hiljada lica. Epidemija je započela u decembru 1914. tokom završnih borbi u Kolubarskoj bici, a razvila se u januaru 1915. godine da bi dostigla svoj vrhunac u februaru, a okončana je na proleće iste godine, u maju mesecu. Po izbijanju epidemije Platon je postavljen za upravnika Vojne bolnice u Đevđeliji, gde se pegavi tifus širio velikom brzinom. Iako je znao da nema mnogo šanse da preživi dr. Papakostopulos je radio požrtvovano u teškim uslovima. Umro je upravo od pegavca, 8. maja 1915. godine, na kraju epidemije. Kasnije, tokom leta 1915. godine u Srbiji je počela vakcinacija protiv tifusa i kolere.
Platon i Emilija
Dr Platon Papakostopulos bio je oženjen Emilijom Gađanski (1872-1963), ćerkom dr Ljubomira Gađanskog, advokata iz Pančeva, a unukom po majci dr Jovana Stejića, jednog od prvih lekara u Kneževini Srbiji. Venčali su se 1899. godine nakon Platonovog povratka iz Beča. Živeli su u kući koja se nalazi u ulici Topličin venac br. 9 (ugao sa ulicom Carice Milice). Iste 1899. godine rodilo im se prvo dete, sin Miloš.
Miloš Papakostopulos (1899-1907) nije dugo poživeo, porodicu su u kratkom vremenskom razmaku zadesile dve tragedije. Uprkos borbi njegovog oca protiv opake bolesti, Miloš je 1907. godine preminuo od šarlaha u osmoj godini života.
Platon je tražio da mu se hitno pošalje serum protiv šarlaha iz Pariza, ali dok je lek stigao sin Miloš je podlegao bolesti. Godinu dana ranije preminula je i Platonova majka Eftalija. Miloš Papakostopulos već je pošao u školu kada ga je zadesila smrt. O Milošu se vrlo malo zna, i to malo zahvaljujući njegovim školskim sveskama koje su sačuvane i nalaze se u udruženju Adligat.
Na svojim školskim pisankama, Miloš, sedmogodišnji đak, potpisivao se sa Miloš Papakostić. On je preveo, prilagodio svoje izvorno grčko prezime zemlji i narodu u kojem je rođen i živeo. Da je poživeo moguće da bi kao odrastao čovek zadržao prezime Papakostić.
U međuvremenu 1903. godine Platon i Emilija dobili su drugo dete, ćerku kojoj su dali ime Ljubica (1903-1917). O Ljubici se kao i o Milošu zna veoma malo i to malo takođe zahvaljujući samo njenim školskim sveskama: 1 crtanka, 2 vežbanke i 3 pisanke, koje su nekakvim čudom preživele do naših dana. Trenutno su u privatnom vlasništvu, a tokom godine biće poklonjene Pedagoškom muzeju u Beogradu. Sve školske sveske su iz perioda 1913-1915. Najstarija je već pomenuta “Pisanka” iz 1913. godine čije je redove Ljubica, učenica III razreda, ispisivala u Beogradu i tokom boravka u Solunu za vreme Balkanskih ratova. Služila je za vežbanje rukopisa i u njoj se uglavnom nalaze narodne izreke:
“Lasno je kavgu zametnuti, al je teško kavzi dževap dati; Ljudi se vezuju za jezik, a volovi za rogove; Crkva je da se Bog moli a ne da se u njoj zbori; Teško je mudromu među budalama besediti”…
Druge dve “Pisanke” su verovatno iz 1914. godine jer je u pitanju IV razred. U prvoj se nalaze: narodna pesma “Carica Milica dobija glas o boju” i narodne pripovetke: “Strpljenje”, “Ružica”, “Munja i grom”, “U cara Trojana kozje uši”. Druga “Pisanka” je služila vežbanju rukopisa i popunjene su samo prve dve strane. Prva “Vežbanka” je iz 1914. godine (zapisala je datum 31/I/1914, inače danas kada ovo pišem isti je datum, samo je godina 2019) i služila je za matematiku. Na omotu druge “Vežbanke” zapisano je “uč. I razreda gimnazije 1915”. Godine 1915., sa punih 12 godina, Ljubica je bila učenica 1. razreda gimnazije. U to vreme osnovno obrazovanje trajalo je četiri godine a zatim se išlo u gimnaziju. Na dva mesta zapisala je “Kruševac”. Moguće je da je Ljubica sa majkom Emilijom i sestrom Jelisavetom privremeno izbegla iz Beograda koji je krajem 1914. napadnut. Okupaciju od oktobra 1915. pa do kraja rata su verovatno proveli u Beogradu. U tom periodu porodici je stigla vest o Platonovoj smrti čiji su posmrtni ostaci, ne zna se kada, preneseni u Beograd i sahranjeni u porodičnoj grobnici. Dve godine kasnije, 1917. godine, Ljubica Papakostopulos iznenada je umrla u svojoj četrnaestoj godini života.
Gledajući ove sveske lako je zamisliti Ljubicu kako u jutarnjim časovima izlazi iz svog doma na Topličinom vencu br. 9 i kreće put škole Kralj Petar I (tada se zvala “Osnovna muška i ženska škola kod Saborne crkve”) noseći u jednoj ruci kiflu a u drugoj “Pisanku”
Kao što je rečeno Emilija i Platon imali su troje dece: Miloša (1899-1907), Ljubicu (1903-1917) i Jelisavetu koja je rođena 1910. godine kao najmlađe dete. O Jelisaveti ne znam skoro ništa osim umetničkih grafika potpisanih njenim imenom i prezimenom koje sam imao prilike da vidim. Ne zna se mesto i godina smrti. Takođe, nije sahranjena u porodičnoj grobnici.
Emilija Gađanski, udata Papakostopulos nadživela je supruga i dvoje dece. Umrla je 1963. godine i sahranjena je u porodičnoj grobnici. Mislim da se deo njenih odevnih predmeta nalazi u Muzeju primenjene umetnosti.
Kraj
Porodična grobnica Panajota Papakostopulosa, izgrađena u neoklasičnom stilu, nalazi se na Novom groblju u Beogradu. U mermernoj grobnici piramidalnog oblika su sahranjeni: Efrosina (1861-1867), Perikle (1857-1878), Panajot (1820-1879), Eftalija (1838-1906), Miloš (1899-1907), Platon (1864-1915), Ljubica (1903-1917), Emilija (1872-1963). Sedam članova porodice koji su umirali u razmacima 1878/1879, 1906/1907, 1915/1917. Panajot Papakostopulos nastanio se u Beogradu 1853. godine i time započeo prvu stranicu knjige o ovoj beogradskoj familiji. Prva generacija, rođeni u Kosmajskoj 38, imali su grčka imena, druga generacija, rođena na Topličinom vencu br. 9, srpska. Prema dostupnim podacima godine 1963. sa Emilijinom smrću 110 godina duga knjiga beogradskih Papakostopulosa je zatvorena. Podaci o sudbini, eventualnim potomcima, mestima života i smrti Aspazije, Kleanta i Jelisavete nisu dostupni i o njima se ništa ne zna. Čak i ako su se ženili i udavali, imali potomaka, to je već neka druga priča koja ne pripada Topličinom vencu br. 9.
Izvori i zahvalnost: Privatna arhiva, Vikipedija, Srpskilegat.rs, Google maps, Serbian Epitaphs of Greeks from Belgrade (XIXth-XXth century) – Ioannis A. Papadrianos, Udruženje Adligat, Srpsko bibliofilsko društvo, oskraljpetarprvi.wordpress.com, Cobiss (vbs.rs), unilib.rs, Prvi pedijatri u Srbiji – grupa autora