Knjiga “U ime Hrista, svetinje u plamenu”, objavljena je ratne 1944. godine i danas se smatra pravom retkošću. Pisac ove knjige potpisan je na naslovnoj strani pseudonimom “Psunjski”. Danas znamo da se radi o Veliši Raičeviću (Trepča, 5. novembar 1903 – Novi Sad, 1. jun 1972) inženjeru geodezije, publicisti i istoričaru amateru, koji se posebno bavio srpsko-hrvatskim odnosima tokom Drugog svetskog rata i genocidom izvršenim nad Srbima u NDH. Slušajući mnoga svedočenja izbeglica o genocidu nad Srbima u NDH, te o učestalim rušenjima i sknavljenjima pravoslavnih hramova, Raičević prikuplja i obrađuje obimnu dokumentaciju i objavljuje svoja istraživanja u dve knjige pod pomenutim pseudonimom, Psunjski. Radi se o knjigama pod naslovom: „U ime Hrista – Svetinje u plamenu“ i „Hrvati u svetlu istorijske istine“, obe objavljene tokom ratne 1944. godine.
Odlomci iz knjige “U ime Hrista, svetinje u plamenu”
“Po Božjoj nameri, sve vlade i svi ljudi trebaju biti katolici”.
Gledan pod ovim uglom, fašizam je kao tvorevina papske rezidencije otac nacionalsocijalizma. On je egzekutiva katoličkih aspiracija. Pomoću nacionalsocijalizma, on je trebao da izvrši jezuitsku misiju i da, koristeći trenutni zastoj ruskog crkvenog života, silom oružja preplavi katoličkim “krunicama” (katoličke molitvene brojanice) sve slavenske zemlje. Fašističko-nacistički savez rezultanta je unakrsne politike jezuitske internacionale, koja je umela da vešto iskoristi vekovni germanski san o njegovom putu prema istoku. Pošto su tome na putu stajale posledice prvoga svetskog rata, Rim je četvrt veka upotrebio u zatrpavanju ideološkog jaza između Italije i Nemačke, od kojih je trebalo stvarati koaliciju, koja je po rimskoj zamisli imala da oružanom snagom prokrči papskom uticaju put u slavenski prostor, gde bi se imao upotpuniti san o rimokatoličkom gospodarstvu svetom…
…Zato su stupili na pozornicu jezivih događaja predstavnici katoličke crkve, koji su imali zadaću, da uništenjem balkanskog pravoslavlja ostvare prvu fazu katoličkog nadiranja u slavenski prostor. Kako će se dalje videti, u sprovođenju ovoga programa primenjeno je fašističko načelo izraženo u službenom stavu Vatikana, gde se početkom ovoga veka doslovice veli: “Krivoverce koji su nekada pripadali crkvi, može crkva prisiliti telesnim kaznama, pa i kaznom smrću, da opet prime pravu veru.” (“Iustitutiones juris ecclesiatici publici”)…
“Oni (kaluđeri Franjevačkog reda) su ne samo širili ustašku ideju izvan crkve po selima, nego su omogućili i hrvatskim borcima, da se u Čuntićkom samostanu u najteže doba borbe mogu tajno sastajati pod vođstvom današnjeg vojskovođe Slavka Kvaternika, ministra dr. Mirka Puka i drugih ustaša iz Zagreba i emigracije.”
…Među uputstvima o kojima je reč, nalazi se svakako i ono, kojim se naređuje srpskom stanovništvu, da oko ruke stavi žutu traku, kako bi ih ustaše lakše raspoznali i likvidirali. Pada međutim u oči, da je na takvoj traci moralo stajati slovo “P”, što znači pravoslavac, iz čega proizlazi logičan zaključak, da katoličkoj crkvi nije bilo toliko stalo do uništenja srpstva, koliko pravoslavlja. Tako na prvi pogled. Međutim, predstavnici crne internacionale u “nezavisnoj državi” bili su načisto s time, da se uništenjem pravoslavlja i srpstvo uništava. Neoboriva je istina, da dobar deo odgovornosti za milionske žrtve izvan granica Srbije, nosi onaj deo srbijanskih profesionalnih političara, koji su u politici gledali svoje uhljebije…
…Neće biti bez interesa spomenuti tajanstvene fratre sa crnim naočarima, sa kojima se srećemo u mnogim saslušanjima izbeglica. Oni se pojavljuju u prvim danima ustaških nedela do ulaska Rusije u rat. O njima govori izbeglica inž. Svetozar Babac, koji o masovnom streljanju Srba u školi na dvanaestom kilometru kod Mostara pored ostaloga kaže: “Među svetom, koji je uživao u srpskoj krvi, vidio sam više fratri, koji su svi na očima imali naočare sa crnim staklom. Oni su prilazili od grupe do grupe seljaka i svakoj nešto živo objašnjavali. Oni su glavne ličnosti u ovome ustaškom vremenu i u ovom ustaškom kraju. Njima se prijavljuju, njima se podnose izveštaji, a od njih se primaju naređenja. Oni se drže kao glavna lica i glavni akteri. U tim danima je bilo oblačno i hladno, pa ni najosetljivije oko nije trebalo zaštitu crnoga stakla”…
…Odredi ustaša prolazili su pored Poglavnika, zaokretali iza crkve Svetog Marka i spuštali se prema kamenitim) vratima … To su bili Hrvati nacionalisti, mladići od 20 godina i više, studenti univerziteta, obrtnici, cvet nove Hrvatske. A sveštenici, koji su stajali kod crkve Sv. Marka, pljeskali su u znak odobravanja. Možda je među tima sveštenicima stajao i župnik Božidar Bralo, koji je na Alipašinom mostu kod Sarajeva dao pobiti 180 Srba, da bi zatim pred ostalim ustaškim krvolocima poveo kolo i do iznemoglosti igrao oko gomile leševa, pripadnika jedne od hrišćanskih crkava. Nije možda izostao ni don Krsto Jelenić iz Ždrelca, inače župnik u selu Poljice kod Zadra, koji je naredio, da se u pravoslavnu crkvu sela Tribnja zatvori 80 Srba koje je osudio da pomru od gladi, što je izvršeno, i što je dao uputstva za silovanje i patološko-sadističko ubijanje velikog broja srpskih devojčica u kući stolara Dušana Marinkovića…
…“Zamisao je hrvatske vlade, da se u katoličku vjeru ne primaju pravoslavni popovi i učitelji, zatim u opće inteligencija i najzad bogati sloj trgovaca, zanatlija i seljaka. Samo niže i siromašno pravoslavno stanovništvo smije se primiti u katoličku crkvu!”…
